سهیل سنقر

ولادت امام حسن مجتبی (ع) در 15 رمضان سال سوم هجری در مدینه منوره واقع شد. ایشان نخستین فرزند امام علی (ع) و حضرت زهرا (س) هستند و به عنوان دومین امام شیعیان شناخته می‌شوند. 

ولادت امام حسن (ع) در فضایی معنوی و نورانی شکل گرفت که خود نشانه‌ای از مقام و منزلت بالای ایشان در پیشگاه خداوند و در میان مسلمانان است.

امام حسن (ع) از همان کودکی به دلیل ویژگی‌های اخلاقی و معنوی‌اش مورد محبت و احترام خاصی قرار گرفت. 

ایشان به عنوان «حسن» به معنای نیکو و «مجتبی» به معنای برگزیده نام‌گذاری شدند، که هر دو نام بیانگر خصائل نیکوی ایشان هستند.

حیات امام حسن (ع) پر از درس‌ها و آموزه‌های مهمی است که زندگی ایشان را به الگوی مناسبی برای مسلمانان تبدیل می‌کند. 

ایشان با وجود جنگ‌ها و مشکلات سیاسی زمان خود، همواره به وزن‌های اخلاقی و انسانی پایبند بودند و تلاش کردند تا جوامع اسلامی را به سوی صلح، دوستی و برادری هدایت کنند.

شهادت امام حسن (ع) در کربلا و بصیرت ایشان در دوران خلافت یزید جذابیت و عظمت شخصیتی ایشان را بیشتر می‌کند. 

ولادت ایشان به عنوان نماد صلح و محبت بین مسلمانان باید مورد توجه قرار گیرد و به عنوان الگوی رفتاری در زندگی روزمره پیروان ایشان تجلی یابد.

در نهایت، ولادت امام حسن مجتبی (ع) فرصتی است برای یادآوری فضایل اخلاقی، صلح‌طلبی و اهمیت برادری در میان مسلمانان، و ما باید سعی کنیم تا آموزه‌های ایشان را در زندگی خود به کار ببندیم.